آموزش نویسندگی خلاق رایگان

ضلع سوم خانه را اشغال کرده ، تلویزیون را میگویم. 

بتازگی لجباز و شرور شده به حرف هیچ کنترلی گوش نمیدهد ، هر صبح از خواب بیدارش میکند و خودش را به خواب میزند ، هر وقت که دلش خواست کار میکند ، گاه فقط صدا دارد ، گاه با یک پس گردنی تصویرش میاید ، و پسرک نیز از این امر که هربار از جایش برخیزد و تا ضلع سوم برود یک مشت برسر تلویزیون بزند خسته شده ، احساسش این است که از قصد خودش را به خرابی زده ، تلویزیون را میگویم. بگمانم خراب بودن ، صفتش میشود خراب، پس میتوان گفت اکثر غریب به اتفاق موارد و مباحث ان اطراف خراب دارند. از ذهن پسرک گرفته تا چکه کردن شیرآب و دوده زدن ابگرمکن قدیمی گرفته تا به زن بیوه ی همسایه همگی به نحوی اشتراک در واژه ی خراب دارند. پسرک یک لنگه جوراب بپا دارد ، لنگه ی دیگر پس کجاست؟ 

در روزگار قدیم: 

 _پسرک بیخبر از تقدیر و بازیهای زمانه ، سرخوش و بی‌غم بود ، اما  تقدیری جدید آنروز مسیرش به ان شهر بارانی و خیس رسیده بود ، از روی رودخانه‌ی زَر  عبور و سوی پیچ و خَمِ محله‌ی ضرب آمده بود ....  __و در قالب ِاحساساتی منفی، پریشانگونه و پُراضطرب در یک بسته‌بندیِ شیک و مجلسی به صورت یک پَکیج رایگان در آن حوالی عرضه میشد،   تقدیر  لنگ لنگان وارد کوچه‌ی باریک خَمیده و خاکی ِ محله‌ی ضرب شد  __کوچه ساکت و مرموز بود ، گهگاه  نغمه‌ی پرتکرار مرغ حق بگوش میرسید ، درخت پیرانجیل انتهای کوچه تکیه به بن‌بست زده ، و بازوهایش را بروی شانه‌های دیوار گذارده بود،  _وسط کوچه‌ اما ،تیرچراغِ برقی چوبی و کج ایستاده ، طوری بسمت حیاط خانه‌ی پسرک  متمایل گشته که گویی درحال سَرَک کشیدن و فوضولی ست ،  تیرچراغ درآنجا تنها نیست _آنسوی دیوار درختِ جوان انار کنجِ خلوت باغچه‌ای کوچک ، برقرار و پابرجاست و تنها به اندازه‌ی قطر یک دیوار بینشان فاصله است، __درون باغچه‌ رودرروی انار اما درخت کهنسال و بزرگ یاس با شاخه‌های  پیچیده درهم ، سربرافراشته و شاخسارش بروی سردری پیشروی کرده و همچون چتری بروی درب  خانه آویز شده!...   . تقدیری عجیب ، گِــره‌ی کوری میخورد به روزگار پسرکی نوجوان ،  به آرامی پشت درب خانه‌ی پسرک میرسد  از شکافِ درب ِ خانه، به داخل نفوذ میکند ، بیخبر به افکار ِ خلوتِ پسرک تجاوز میکند. پسرک بیهوده دلشوره و اضطراب میگیرد ، گویی درون دلش ، کسی و یا چیزی نجوا میکند و وقوع پیش‌آمدی شوم را خبر میدهد !...    __ پسرک پنجره را باز میکند ، هوای ســَردِ پاییزی به ریه‌هایش هجوم می‌آورد،  چند کلاغِ سیاه‌پوش نوک بلندترین کاج‌های پارک ، نشسته‌اند و غار غار به بازیِ کودکان داخل پارک میخندند.  کودکان شوخی شوخی به قورباغه‌های درون برکه‌ی پارک ، سنگ میزنند،  قورباغه‌های این برکه اما پیشتر مرده اند و دو بار نمیمیرند. . پسرک از خانه سمت پارک پناهنده میشود ، بین راه افکارش بین شاخسار انار گیر میکند و نَـــخ‌کـِــش میشود ، 

ابرهای سیاه ،سرکش و لجباز میشوند، پسرک به زمین خیس نگاهی میدوزد ، سپس سکوتی کشدار~~~

درخشش تیری رهاشده از سایش دو ابر بر هم 

صاعقه

صدای مهیب رعد

دل آسمان را کَند 

بعدشم بارش باران و بوی خاک و نم

...

همه رهگذران پناهنده ی سایبان ها میشوند

پسرک اما...

به مسیرش ادامه میدهد 

و طعم تلخ حقیقت بر روحش غبار غم مینشاند

و طرح پرسشی تکراری و بی جواب، او چرا زیر بارش شدید باران دیگر خیس نمیشود؟؟

شاید جسمش را جایی در گذشته جا گذارده

شاید او به دنبال خودش میگردد..

 

شاید.شاید.....

 (ادامه دارد)....   .    

 

ادامه نوشته

+ نوشته شده در ساعت توسط شهروز براری صیقلانی  | نظر بدهید

     خیس و مطرود . پسرک شهر مرطوب

 

---

پسرک شهر خیس