آموزش نویسندگی خلاق رایگان

لطفا جدی نگیرید سراسر ایراد و اشکال و ابهام چون بدایه نوشته شده از طرف نویسنده اش 

نه ای بی حد و مرز که یک سویش از شمال به برکه ی بزرگ، _{^{(منظور دریاچه خزر است)}}  و سوی دیگرش از سمت جنوب به چشمه ی زلال میرسد. چشمه ای که کمی بالاتر به رودخانه ی بزرگ میرسد.  
خانه ی ما در سمتی که به برکه میرسد  سرسبز تر است _{^{(منظور شمال ایران است)}} 
در محله ی کُهن آسیاب _{^{(منظور آسیا است)}} ،  کوچه ای بود بن بست و تنگ. _{^{(خاورمیانه)}} 

  کمی قبل تر و ماجرای برکتی که نگبت شده

             (کشف نفت در وطن) 

در گرمای  تابستانی  طاقت فرسا و سخت،  پیر منزل خسته و عاصی گشت از تشنگی و عطش های بی وقفه ی اهل منزل در امتداد روزهای طولانی و شب های کوتاهه فصل. 
 چاه عمیقی که حفر میکردند بین آلاچیق کوچک و حد فاصلش
  در حیاط خلوت و پشتی خانه اش  
که  به کشف نفت انجامید حاصلش،   
که گشت سرمایه ی آن خانه و اهالی اش  از آن زمان تا کنون.     این میان خلق گشت  جنگ ها و فتنه ها بر سرش  
  .    _ غیر از نفت،  درونش  ثروت و سیاست بود باعثش.   این چاه گشت ماندگار و پر ارزش برای آنان آن زمان و سپس فرزندان وی و بعدش نیز رسید به وارثش.
        فصل گرما لنگ لنگان میگذشت از چهار برگ تقویم و بخت.  چرخید رنگ طبیعت از سبزی و طراوت به رنگ غم انگیز زرد  خزان   ،  و برگ برگ فرو افتاد از درختان شهر  تا بپوشاند  از  خزان رخت.  از هجوم انجماد و بارش، تگرگ و باران  و برف ،   محتوای چاه ایران گشت نایاب و باارزش همچون طلایی سیه در بازاره شهر.  از فصل خزان و آغازه مهر تا به آبان و آذر با رنگ زرد و بوی هیزوم چوب و عطر دود و سوختن چوب بور،  صف میکشیدند پشت درب خانه ی ایران  مختلط و در هم از مرد و زن.   جد پیر و ریش سفید خانه ی  ایران امن،   شروع کرد به  فروش نفت  شیرین  همچون قند،    تا به فروشش به همسایگان یمین و یثار و غریبگان سرزمین های دور و حد فاصلش ،  بُشکه خریدند و پیت های خالی ،  بانضمام یک قیف نفت.  
     سطل سطل نفت کشیدند صبح تا به شب و فروختند به اهل محل از فرط زمستان و سوز و سرمای سخت.  کشف این چاه نفت در حیاط پشتی خانه ی ایران  بودش تعبیر یک اقبال  خوب و  یا که به نوعی میشدش پنداشت از خوش نشستن طالع و شانس و بخت.  

    در انتهای جنوبی ترین دیوار کوچه ی  وطن  در پشت سایه ی رایگان نخل،   کشف کردن  مایع گرانبها مث نفت 

  به قیمت مفت و بی مایه بردند  بشکه بشکه  تانکر های کشتی سوار _ از ته کوچه ی وطن،   طلای سیاه مان را به سمت سوی دیار غربت  دیر زمان ،  آن هم مفت مفت و رایگان  

روزها آمد و ماه های بسیار رفت،  شد فرصت تلف.  از جبر  چند شاه ناخلف و نابکار،  سرمایه  ی ملی شد  هدر 

تا که آمد  صدای حق طلب،  بلطف مشروطه و بعدش مصدق  گشت برطرف ،  تیر رها گشته در سیاهی نشست بر  هدف  

نفت گشت سرمایه ی ملی و حق اهالی کوچه،   آن زمان بود که دشمن  با ظاهر دوست  بسیار شد،

   _^کمی پیشتر از مصدق و ماجرای، قحطی بزرگ و تبعید رضاخان و.... 

در بازی تقدیر با تقویم   قسمت رسید به  دعوا و جنگ و جدل  از  سمت  شرق و غرب  شمال و جنوب،  سراسر شدند مشغول  جنگ و  شر و شور.  

  قیامتی برپا بود آن زمان،   کوچه ی ما  بی طرف بود  این  میان.  رضا قولدور  همان سرباز  ارشد قزاق خانه  که  چند صباحی  کرده بود  ریاست و  ساخت و ساز و  برپا کرده بود کمی امنیت و   پیشرفت دیار را از سینه خیز کرده بودش  برقرار بر دوپا استوار  تا به سوی پیشرفت و  آبادانی و ساخت و ساز  لنگ لنگان پیش رود   در جهان.      رضا اندیشه کرد یاکه در بساط جنس خوب و  زغال بور و بافور و سیخ و سنگ، رسیده بودش ایده ای ناب و نو  تا برحذر دارد  وطن را از  توپ و تانک و هزاران  خطر جنگ   دوم در جهان

او اعلام بی طرفی را  پیشه کرد.    

خب براستی که بظاهر خوب اندیشه کرد 

  اما افسوس از بی سیاستی و  کله ی خشک و  منطق کج و  فهم کم

  اگر بی طرف بود  پس چرا  سنگ  ارتش نازی بر سینه زد؟ 

رضا قولدور  با  چوب دستی و  لباس فرم و  مدال  با چکمه های سیاه و سبیل های بلند،  که هرگز نخواست بر سرش تاج  زرین گذارد  و  خودش را  سرباز  و بر سرش  کلاه قزاق خانه  نهاد   کلاهش را نهاد بر سرش  و بی تدبیر  گفت سخن.   او از یک طرف در جنگ غرب و شرق   طرفداری کرد در کلامش  چو قند.    اما ندانسته دادش  بند  رخت منزل را به آب.  دسته گل که نه!  گلستانی را داده بودش به آب ^{_{(منظور سخنان نسنجیده ی رضاخان  در زمان جنگ جهانی دوم است که با حمایت کلامی در عرایضش  بطور ضمنی و به اشتباه از هیتلر و سیاست هایش حمایت کرده بود  و موجبات خشم بریتانیا را فراهم نموده و سبب ورود ارتش بریتانیا به خاک وطن و  نابودی نیروی دریایی در عرض ده دقیقه و لشکر کشی و پیشروی  یگان های زره ای  آنان از سمت جنوب به سمت تهران شد. این ماجرا سبب تبعید رضاخان به جزیره موریس و  به پادشاهی  رسیدن  ولیعهدش  شد )}}  

 بر  حقیقت تلخی  تیشه زد.   انگلیس از این  خودزنی  خشم و  کینه کرد.   چرچیل گفته بودش زیر لب؛  پیرمردک دست نشانده ی  بی عقل و مغز،  چطور از دشمن من  حمایت میکنی ای خیره سر؟

     .   خب براستی همین بود  از ابتدای انتصاب در جایگاه پادشاه،   چونکه  از لطف  انگلیس بر  تخت ریاست تکیه زد در قدیم،    ولی به مرور زمان نیز شدش سرگرم ساخت و ساز که اینچنین برده بودش   حد و حدود خودش را،  عاقبت نیز رفت برفنا   با آن نسنجیده گفتن هایش یک کلام....

تبعید شد به جزیره ای  ناشناس    که در هیچ نقشه ای  نمیشد آدرسش را یافت در سمت شرق دور،   آنقدر بودش ریزه ریز،  هم اندازه ی شصت پای چپ موریانه بود در نقشه ی جغرافیا 

تکه زمینی به نام جزیره   که  صدایش کرده بودند  موریس 

  بعد تبعید او،  پسرش شد   جایگزینش  زوده زود.  

  چهار کنجش امن نبود  و   نیروی  جنگی و تفنگ و تیر و باروت  مهیا نبود،   تنها داشتش این دیار  نیروی ژاندارمری و شهربان . 

   از طرفی هم خب  سران این سرا  هرگز به فکر خون و خونریزی و جنگ و  مرگ و کشتار  نبودند   تا بخواهند برپا کنند  ارتش و رزم و  توپ و تفنگ و   هزار مرد  رزم آآور  و پیل جنگی  بهر  وقت  تنگ و روز سخت و جنگ.  

   بلکه نهایتش  بود در این سرا   ساز و  دوهول و شیپور و تنبور  صدای خوش آهنگ و  بساط بزم و  شب نشینی  و   یا که چله نشستن با شعر  حافظ و خیام و  شراب و  رطب و خرما  

از شانس بد همان برهه و زمان،      

انتخاب  بین بد و بدتر بود و بس.   به فتوای بیرحم چرچیل چاق و خبیث   تمام قوای دریایی از صغیر و کبیر،  در رکاب بساط جنگ شدند  بسیج.   این ماجرا با بخت بد  همزمان گشت با خشکسالی های چند ساله و جنگ سخت.   در این وطن از ظاهر  هیچ جنگی نبود برقرار  با دشمن فرضی،یا که یمین و یثار.  

اما در عوض  جنگ از درون و خفا  بودش بر سر  قحطی بزرگ و گرسنگی های  بی انتها   تا رسیدن به مرگ و پایآن  زجر و درد  و ختم ماجرا.  آن زمان هیچ از غلات و گندم و جو  نبودش در دسترس مردم.   نسل کشی، بود در حقیقت ماجرا. ولی هیچ کس  ندید و نگفت و نخواست  بفهمد حقیقت  ماجرا.    

بازیهای  آسمان،  پُر  از  نیرنگ بود  هزار  رنگ نو و رنج ناشناخته در  راه بود.   
طعم حقیقت بود تلخ.    به تن مردمان قحطی زده نمانده بود رخت 

بین تسلیم شدن در برابر تقدیر   و یا که جنگیدن و تاثیر  تصمیم در بازی زندگی،  دو راهی بود  صعب العبور و سکه ی شانس در قرعه ی بخت و جنگ 

  خانه ای داشتند  که اسمش ایران  بود   ،   در بازی منچ تقدیر و تقویم  بود یا بلکه رقابت بر سر  تاج و تخت ،  

زمانه ایستاد  تا  نوبت به  آسمان برسد و گذر ایام و چرخش فصل به فصل

     امان از  رسم رسومات پَستِ رَذل ،  

که زنده کشی و مُرده پرستی  رسم و رسوم  اهالی آن بود و هست.

آن سالها گذشت و گذشت،  آتش جنگ بزرگ خاموش شد و آغاز شد جنگی دگر. 

جنگی  از نوع  جنگ سرد  بین شرق و غرب  و بحث سر تقسیم  دنیا از مرز باریک شهر برلین  و دیوار  مرز.  
         جشن و سرور  دو هزار و پانصد ساله بر پا شد،  از  دور و  نزدیک  گرفته تا به  خردسال و پیر،   از  شاه دربار تا به   ولیعهد و سفیر  ،  از  سرای شرق و غرب و یثار و یمین   همگی   آمدند و دیدند و  رفتند  سوی خویش،  البته جزء  مرحوم پتر کبیر . 

    آن زمان دیگر بحث  بود بر سر  افکار عقاید یاکه ایدیولوژی  ،  عده ای گمراه  رفته بودند سوی  کمونیست با برچسب  مارکسیسم یا که  تعصبات افراطی در خروج از اصل دین...   

    هر که  اعتراضی داشت   یا بلکه  عقیده ای غیر از سلطنت داشت   اعزام بود به جایی جدید،   آب خنک بود شکنجه  و شلاق و صندلی داغ و میخ    

        آن روزگار  حجاب  و  چادر و شلیته بود و نقاب،    از بورقه گرفته تا  به  کشف حجاب،    آزاد بود و دلبخواه  در این سرا  از مرد و زن 

عده ای اهل  خلاف،    مشروب و    دود و زغال بور  بود و  چای نبات،   عده ای نیز درگیر  رقص و کاواره و  لوات  

 برخی هم  خوش صدا و خوش نگار ،    تیتر اول در صفحه ی مجلات جوان،   تا به   سینمای فیلمهای فارسی و کم محتوا  

 اما  اکثر اهل وطن  پاکسرشت و زلال،  بفکر کار و  بار و  رزق و روزی هلال   میگذراندن  روزها را  یک عمر آزگار 

آن زمان مد  نبود  سرک کشیدن یا که   ورود به حریم غیر مجاز،   چون  نبودش رسم و رسوم و روال ،  تا به اسم  و بهانه ی  شریعت و دین و نماز  با نقاب با شکل  امر به معروف و  یا که نهی از منکر،   بکنند در  حریم رهگذر  اظهار نظر و نقد و توهین و  اعلام انزجار   

  آن زمان  با وجود   فسق و فوجو و فساد ،   مد نبودش هنوز  ماجرای  دشمت  دشمن فرضی  در خفا.    همه دوست بودند و یار  و آشنا،  اما بظاهر    بره و بز بودند  ولی  گرگ در نهان 

   روزی به  جبر  شاه بی کفایت و یا که  کم لیاقت  صادر گشت دستوری جدید  و مراتب سریعا شد  اجرا و  اطاعت از قرار.  

پیر رفته در تبعید نجف  مجدد گشت   تبعید در تبعیدی دگر  

.  و نقل مکان به شهر کوچک در  حومه ی  شهرهای  سمت  پاریس،   و نبش خلوت و گوشه ی  سرد و ساکت خانه ای  غریب،  ضلع سوم  و  عجیب  خانه ای با یک درخت سیب  سفید. 

    امت  صف بسته با مشت گره کرده و  تیشه هایی که از خویش و کیش  میزدند   بر ریشه ی  سلطنت  و نمیترسیدند از گلوله یا که زخم دشنه یا که رگبار مسلسل و  خطر  

تا به  ماه بهمن در تقویم  سرد زمستان 

  شاه  خسته از خستگی هایش از  وابستگی هایش  

  او ناخوش احوال و  مهمان  در  جنگ با زمان

   غزل آخر را  زیر لب زمزمه میکرد  در خفا    و میدید حاصل اعمال پیش  که گشته چنین پر جفا  و هرچه کاشته رفته بر فناه.   او  بست  چمدان فرار  از قرار ،   مانده بود   بی دوست و بی پنآه  لنگ در هوا 

   که رسید دست دوستی از سوی شاه مصر آن زمان  

 عاقب برای همیشه بسته شد پرونده ی سلطنت  در این سرا

 آن زمانی    که دمش را گذاشت  روی کولش و فلنگ و بست و رفت    در ماه بهمن از  سال  پنج و هفت     

تا که نوبت تقدیر رسید  در قرعه ی بازی تاج و تخت ،  _  نوبت پشت به زین  ته کشیدش،   اوضاح گشت  زین به پشت. 
 به این خانه ی آشوب زده و پرهیاهوی  آغشته به بوی نفت،   تاس انداخت و  تاسش نشست بر  روی عدد و سمت و سوی 5 و تاس دیگرش هم آمدش بر عدد7   و ته کشید روزهای سخت،   سال تقویم بود 57،    صاحب منزل بار بست و فرار کرد و رفت.   پیر  در تبعید باز گشت  عاقبت.    و  آرام گشت جو  متشنج خانه ،   و  آن  قلاب  جمهوری  و  اسلام بودش حاصلش.   چند نفس کشیدند در عافیت که جنگ و دعوای جدیدی آغاز گشت از سمت دیوار غرب .    همسایه ی بعثی  و توپ و تفنگ و تشر،   حصار را شکست و رفت بالای چاه نفت.  سطل سطل کشیدش از آب سیه همچون زَر.   اهل منزل  گرداگرد هم جمع گشتند  به دنبال راهه حل.   شروع کردند به پرتاب سنگ و کلوخ  سوی  دشمن بعثی  با حرص و زور.    چند تقویم همسایه ی غربی خانه ی ایران،   خیمه میزد بر سر چاه نفت   و  میچیدش از نخلستان حیاط خلوت آشفته  خرمای شیرین  و  میخوردش رطب های حریم منزل را همراهه بوی نفت.   بار دیگر نوبت به تقدیر افتاد و شانس و بخت،    که  تاس انداخت و   جفت  شش نشست هر دو تاسش از شانس خوش.   پیش رفت و باز پس گرفت حریم خانه را،   اما قبل عقب رفتن همایه ی حیله گر،   به آتش کشاند دهانه ی چاهه نفت.  و سر بریدش درخت نخل سبز.   
سالها گذشت و کودکان زاده ی وقت جنگ،  قد کشیدند و آگاه شدند از  طعم حقیقت جبر و تلخ.   آشکار گشت که دو تقویم اول فقط جنگ بود،  بعد آن ،  حیاط خلوت و حریم خانه امن بود،  بساط  عذر خواهی و  پوزش گرفته تا به پرداخت  قرامت  از سوی همسایه ی متجاوز و بد  پهن بود  و پیام آشتی و ندامت او  به گوش پیر منزل سهل بود  ولی این چه بد تدبیر  بود ،   که بعد دو تقویم  اصرار اهل منزل بر ادامه ی جنگ بود.   چه شرمسار که عاقبتش نوشیدن پیمانه ی شراب ننگ بود  پیر منزل را.   
نه قرامت،  نه غنیمت، نه تصرف،  نه افزودن به متراژ مساحت منزل،  نه یک نفس راحت و دریغ از یک شب آسوده خفتن  بهر اهل منزل،  تحمیل استرس و اضطراب   و زخم های ماندگار بر روح و روان و جسم و تن  اهالی منزل تا آخرت مانده یادگار،  کش دادنِ یک جنگ نافرجام و فرسایشی و صرف وقت و زمان و هزینه های سنگین و تلفات و مرگ میر جوانان این خانه  بر طبق کدام مبنا و منطق  بود  بر اهل این منزل  رَوا؟  بعد دو سال و باز پس گیری حریم حیاط پشتی خانه،  و عذرخواهی و اظهار ندامت و پشیمانی و پذیرش تعمیر و ترمیم قسمتهای آسیب خورده ی منزل  توسط  دشمن همسایه ای دیوانه ، چه بدی داشت  ای  نقطه ی پرگار و پیرِ فرزانه؟!...  چه بود حکمت در ادامه ی جنگ و آشوب و آسیب و تخریب قسمتهای کهن و وارثی این خانه؟
برگردیم به جام زهر و پذیرش صلح،   خب ماحصلش چه شد اصرار بر ادامه ی جنگ و خونریزی؟ راه قدس از کربلا میگذشت؟ یا بلکه  جنگ  جنگ تا به پیروزی بزرگ؟   چه بود منفعت در کش دادن  آشوب و ویرانی؟   نه پذیرش صلح،  و نه  پذیرفتن قول،   عاقبت نیز  نوشیدن پیمانه ی جام  زهر   ،   گشت تعبیری از مدیریت منزل در زمان جنگ و شورش با همسایه بعثی  غربی.  و   تدبیر و عقل سلیم اهل منزل 
[] []دهه 1390شمسی.[][]
   اصلاح و ترمیم زاویه های تند   و تیز  ممنوع شد ،  اصلاح گران  به تیر خشم  مزدوران دشنه دار زخم خوردن و زنجیره وار  قلم شکستند  و  اصلاح طلبان  به خون غلتیدند   و  اصول گران خندیدند.  
در پستوی جنگل آسفالت ،   و  دهه هفتاد،   در زمین سوخته ی ایران،  پیشنهاد گفتگوی تمدن ها  در آمازون.  
  اما انگار  چرخید با گذر ایام  و عوض گشت  آن سوی سکه نمایان شد و بد آمد و شانس و طالع نحس  و خفقان و یٱس ،    اهالی خانه ی ایران مشغول کار سخت از صبح  زود تا بوق سگ،  میرسیدند به منزل سر شب با تن کوفته و دستانی چروکیده و جای رد زخم،   مرد خانه سراسر میداد عطر تند بوی نفت،  اما چراغ و کوره ی منزل خاموش و سرد از فقر و فلاکت این منزل و آن چاه شومِ نفت. 
~~~~~~~~~~~~SHiN~~~~~~~~~~~~
                   [][][] آپیزود  دوم[][][]
 ________________________________________
   پسرکی بنام شین، از تخت خواب  شیکپوش  ،   و مث رشت همیشه  کج کلام و روشنفکر  بیدار شدش،   کمی به افکارش نگاه کرد.  .  اون توی  اتاق حاصلخیز و  به زیر سقف ابری  آسمان،   در خطه ی گیل سبز و  شمالی بود،    حوضچه ی بزرگ محله ،  چسبیده به  شمال اتاق.  جنوبش هم که  دیوارای بلند  و  گیسوی سفید دماوند،  پنجره داره.  اسم خانه ی وارثی اش،  ایران بود 
اون  از یه خواب نارس بیدار شد. پریز چشمش رو مالش داد. تِکی، چشمش روشن شد. دهنش رو مثل توالت عمومی باز کرد. نفسش که هنوز بوی عرق سگی دیشب می داد زیگزاگی بیرون داد. عقربه ی ساعت، سبک سرانه روی عدد 11 قِر میداد. دوستاش رفته بودن. نگاهش رو دور اتاق دریا زده اش چرخوند. پشتی ها هنوز قُل قُل می کردن و کتاب قدیمی و ناخوانده مانده ای که روی طاقچه،   در نقش مجسمه ی مقدس، تکیه به دیوار نمور  زده بود.  پتوی روی تاقچه تاول زده بود. پیک های عرق وسط اتاق مثل گوسفند می چریدن. بخاری، کسالت بار می سوخت و بدن ظرف های کثیف به خارش افتاده بود. گلدون ها هم که هنوز رقص واله شون تموم نشده بود. مغزش به خاطر یه نخ علفی دیشب ترش کرده بود. آنتن نمی داد. معدش هم باطری خالی کرده بود با نئشه خوری هم شارژ نمی شد.
   یه لیوان شربت معده خورد. دمپایی های غُرغُروش رو پوشید و غِرررت و غِرررت به سنگ فرش بی اعصاب حیاط کشیدشون
  . نیم نگاهی به درخت های قرمز توی باغچه انداخت .تا سیبیل حیاط جلو رفت
. گنجشک های قوز دار، سنتور می نواختن. 
  _گربه ی سیگاری روی دیوار تویِ  نی حسرت فوت می کرد.
 _  یا کریم ها هم، یه هوا اون ورتر داشتن ترانه ی ...(ای دل اگر عاشقی، در پی دلدار باش///بر در دل روز و شب، منتظر یار باش///دلبر تو دایماً بر در دل حاضر است///رو، در دل برگشای، حاضر و بیدار باش)
  هماهنگ و یکصدا لب می زدن
  _. یهویی یه کلاغ که واق واق می کرد و فالش خوندنش توی ذوق میزد. 
 _ از بالای سرش رد شد.
  _  از دستشویی رفتن منصرف شد. آخه اگه موقع دستشویی رفتن کلاغی فالش بخونه کلیه های آدم آجر می سازن. 
به نظرش اومد امروز یک شنبه هست. قشنگ معلومه. یکشنبه ها،  همیشه فرفری هستن
. _  شایدم سه شنبه باشه. برنامه سه شنبه ها استخون دادن به ماهی های توی طویله بود. 
  _آخرشم توی مغز گوگردیش تصمیم گرفت که چون امروز آخر هفته هست یه خورده خونه رو مرتب کنه. 
بُرس توالت و بُرس موهاش رو گذاشت توی یخچال
  ، رادیو رو از توی زیر شلواریش بیرون آورد،
   زیر شلوار رو گذاشت توی سینگ، 
  _  عکس بهاره رو گذاشت روی پنکه سقفی
   جعبه ادویه ها رو گذاشت توی جا مسواکی. 
فلاکس چایی که مثل شتر نشسته بود روی تلویزیون گذاشت
   اما بافت و پیراهنی که بهاره خریده بود رو توی کمد لباس ها گذاشت 
، جوراب هاشو از یخچال منتقل کرد به فریزر،
 کتاب اصول و مبانی داستان نویسی رو از ملحفه بالشتی که هرشب زیر سرش می ذاشت، بیرون آورد. توی کیسه جارو برقی جاش داد.
 کنترل تلویزیون که توی کشو کابینت بود رو برداشت گذاشت پای گلدون کاکتوس،خودکار و کاغذهاشون از زیر فرش برداشت گذاشت توی مایکروفر
   . خونه شده بود مثل دسته گل (توی این خانه هیچکس و هیچ چیز سر جای خودش نیست،  __،(اسم این منزل ---ایران  است)
      از افکار مذهبی خوشش اومد،  چو ن   شنید  یه  پیر فرزانه از زیر درخت سیب توی غربت و تبعید،  یه نوار کاست جدید، خونده و به بازار داده 
   اولش خیال کرد دکلمه ی فلسفی هست  بعد فهمید  سبک جدیدی داره  میخونه توی نوار صوتی. 
 رپ نبود،  پاپ نبود. راک نبود . ساختارشکن و خطرناک بود،  اما اون سرش درد میکرد سمت تظاهرات و دیوار نویسی  و کپی نوار و پخش اعلامیه. . اون تازه کار و بی تجربه بود،   شب اول ،   از سر  نا دانی و  بی خبری  خواست کمکی کرده باشه  اما هنوز شعورش رو کشف نکرده بود  و لبریز از  ساده لوحی و  ساده اندیشی بود،    حماقتش زیاد بود و از پیمانه ی صبرش  لبریز شد و حوصله اش از آرامش  سر رفت و شروع به چکیدن کرد،   کفپوش لحظاتش خیس شد،   چشمش به اعلامیه های آگهی فوت  پدر مرحومش افتاد،   همونایی که  با اشتباه  تایپی چاپ شده بود،  عمری گوشه ی ایوان مونده بود،  یادش از روی ضبط صوت  افتاد روی اعلامیه ها،  و تصمیم کمک به خواننده ی در تبعید گرفت،  مخفیانه با  روش  قدمهای  یواشکی ،  رفت توی سیاهکده ی شهر،   شنیده بود  شبها ،  حکوت نظامی اومده،   اما اون هیچکی رو ندید ،   تمام شب رو مشغول پخش اعلامیه های مراسم چهل آقاش  به تاریخ هفت سال  قبل  بود،  
اون ذوق میکرد،  چون داشت واقعا ااعلامیه های اقاشون  رو  یواشکی پخش میکرد. 
صدای شلیک  شنید،   نفهمید که چرا با تیر  زدنش. 
اون توی مریضخونه بود ،   و شنید که  مریضخونه  داخل محوطه ی زندانه.  اون  شنید که  انقلاب  اومده ،    درب زندان رو شکسته. اولش عصبی شد که این چه کاریه؟ چرا درب  مریضخونه رو شکستند،  چون ممکنه دزد بیاد بیخبر.  هیچ نفهمید که چرا اون رو با سلام و صلوات روی شانه هاشون از داخل بند  سیاسی  زندان اوین  به بیرون میارند . اون حتی  حلقه ی گل رو از گردنش در آورد  و  در میان ازدحام و تجمع مردم  و جشن و سرور و پایکوبی   از اطرافیانش پرسید؛  چی شده؟  رفتیم مسابقات جام جهانی؟ اینا اشتباه گرفتن  من که مدال طلا ندارم   چرا  گل میندازن  دور گردنم؟  ما سه نفر رو کجا میبرند؟ 
خودش رو جلوس دوربین و میکروفون جم و جور  کرد     مجری پرسید ؛ 
چرا مزدوران حکومت طاغوتی و دیکتاتوری شاه منفور  تو رو تیر زخمی و زندانی کرده بودند؟  
او که هول شده بود و همش چشم توی چشم لنز دوربین میشد و نگاهش رو میدزدید و مجدد موزیانه  گوشه چشمی و چپکی به لنز دوربین خیره میشد گفت؛  
من داشتم  اعلامیه های آقامون رو شبانه پخش میکردیم و مینداختیم توی حیاط خونه ها  که   بهمون شلیک شد . جای گلوله رو هرگز نتونستم ببینم   میخواید نشونتون بدم؟   فقط جثارتن دوربین رو خاموش کنید  خجالت میکشم 
مجری ؛ نه،، چه خجالتی؟  شما افتخار ما هستید،  جای زخم دشنه ی دشمن امت،  بر روی تخم چشمان ما جا داره،   من به نمایندگی  آین مردم همیشه در صحنه،  و عاشق  بوسه بر رد پای  زخم های معصومانه ی شما مبارزان راه حق میزنم  
جدی؟  آخه  تیر به باسن من اصابت کرده... 
از بهمن و جفت ۲ تاس های تقویم یکسال گذشت....

    از آن بعد بخاری رو خاموش کرد. دکمه کولر رو زد روی دور تند. ایدئولوژیش این بود که همیشه باید در عین متفاوت بودن اعتدال داشت و پایدار بود. 
راستی یادم افتاد ،  دوست دخترم کجاست؟ آهان،  هیچی الان افتادش  از یادم.  شایدم  برعکس ،  یادم اومد. درب رو باز میکنم و یادم  رو دعوت میکنم  داخل.  میگم  شلوار رو بکن، راحت باش. 
  یادم برام،  از اینکه بهار   چقدر بی لیاقت و  توره و دیوانه ست   نقل میکنه،  و بعد به آرامی از  یادم  میره  تا سمت  فراموشی  جاری بشه.  
این  منه  در  من،    جلوی آینه وایساد. چندتایی از تار موهاش  از جمله چند تا از تار های کارگر   اعتصاب کرده بودن و یه ریز شعار می دادن،
اونا محکوم به قیچی شدن،  چون  خلخالی گفت   ؛ لابد  کمونیست کارگری  هستن
   شین، . انگشت کم عقلش رو کشید روی موهای فیلسوفش، ساکت نشدن. از آب دماغش که بیشتر وقت ها جریان داشت کمک گرفت. دستش چسبناک شد. شورش موها رو سرکوب کرد. به خودش گفت: اصولی باید روی سرم، اصلاحات انجام بدم. شایدم سرم یه اصلاحات، اصولی بخواد. _ (دوره اصلاحیات) 
ولی سلمونی معروف دیار،  یعنی سعید حجاریان رو ترور میکنند 
 تصمیم گرفت اولین فرصت بره آرایشگاه موهاشو مدل گل آفتاب گردون درست کنه. خودشو که توی آینه نفهم اتاقش با موهای آفتاب گردونی تصور کرد نیشش تا بنا گوش باز شد. کرم های عیاش، توی دندون چهارمش دست تکون دادن و بوس فرستادن. سید خندان  همش تَکرار میکرد و گریه میزد.
شلوار منزویِ گل دارش رو پوشید. دست کرد توی جیب نِق نِقوش، خالی بود مثل یخچال فقرا، کی می دونه شایدم مثل مغز نویسنده های اراجیف باف*
همیشه دوست داشت مثل ژوکر توی دسته ورق، متفاوت و تک ودر عین حال عزیز و تاثیر گذار باشه. از برگ برنده و متفاوت بودن، لذت می برد. 
رفت توی پارگینکِ خمارپشت بوم. نمی دونست سوار خاور خردلی بشه یا پیکان استیشن فسفری، آخر سر هم سوار 206 صورتی چرک رنگش شد. پیچید توی آستین کوچه، فول آلبوم آهنگ های جاستین بیبر رو کرد توی حلقومِ ضبط باند خربزه ایش، یه لایی با تربیت کشید و از سمت چپ، خودش رو پرت کرد، توی خیابون اصلی و توی ترافیک آرام و گوجه ای، عصرِ شنبه، مثل 3 لو خشت حل شد.  و یا با بنز  سری  s با  رنگ سفید،  و شیشه ی دودی   از اصول فاصله میگیره  ، سمت اصلاحات میره،  از  تخت و تاج دور میکننش،  بچه های  بی ادبی رو که توی دادگاه سوری  ادب شون میکنند، باغبونی که ریش نداره  ،  باغ های پسته ی رفسنجان که از بی خبری  هار هار میخندیدند  
دریغ از دسیسه برای  پدرخوانده 
سر باغبون،  رو زیر آب کردن در استخری که  لغبش  فرَح بود.    
سالروز قتل امیرکبیر   نیز همراستای حمام فین کاشان میشه..... 
بعدشم لابد  نوبت به پیره سبز بند ،  در حصر  میشه.. 
شوخی شوخی جدی شد  ،   انجمن دراویش  ارجمند   قدقن شد.   سیبیل بلند و خانقا خطر  ناکتر  از  آمریکا شد. 
نیاز به دشمن فرضی شد.    تکیه به ستون  کشوری شرقی  زدیم  تا حق وِتو از چین قرضی شد.    فعالان  محیط زیست ،  مبارز با خدا و سیستم شرعس شد   یک گناه و جُرم سیاسی شد.  .       پایان[]
         ساعت    ۰۲:۲۸.     تاریخ      ۱۳۹۷/۰۲/۰۵/
__________
پی نوشت :
*بیایید از این به بعد با نویسنده های اراجیف باف خوش رفتاری کنیم. 
_من حالم خوبه ... ولی تو باور نکن .. 
_ یه بنده خدایی می گفت باید توی کوزه یه چیزی باشه که نم پس بده ...از کله پوک که داستان تراوش نمیکنه ...چقدر که من عاشق این بنده خدا هستم.  
_(شین ) اسم مستعارم بود. توی سایتی با آدم های فرهیخته و دانا که من فقط توش پرت و پلا می نوشتم و سایت رو به هم میریختم ... به یاد اون روزها 

شکل قلم:F اندازه قلم:  A A   رنگ قلم: